Een overleden huisdier: hoe ga je daar mee om?

Overleden huisdier

Vaak komen kinderen voor het eerst met de dood in aanraking als er een overleden huisdier binnen het gezin is. Een hamstertje of een konijn wordt helaas niet zo oud als menig mens. Er komt dus een dag dat het allerliefste vriendje van jouw zoon of dochter zijn laatste adem uitblaast. Maar hoe ga je daar mee om? En hoe leg je het uit aan de kinderen?

Inhoudsopgave

Onze persoonlijke ervaring

Mijn oudste zoon werd bijna 3 toen ik op een avond de cavia in de kooi zag liggen. Die middag had hij nog rondgelopen en wat gegeten, ik had niks vreemds gemerkt. Het beestje was al oud en had een goed leven gehad. Toch moest ik een traantje wegpinken, want hij was ook mijn vriendje geweest. Ik bracht mijn zoon naar bed want wist even niet hoe ik hem dit nu duidelijk moest maken. Dat kwam morgen wel.

Ik belde mijn moeder en vroeg haar wat ik nu moest doen. Wij waren al ouder geweest toen ons eerste huisdier dood ging, wij hadden al een besef van wat de dood was. Mijn zoon nog niet. Mijn moeder adviseerde me om te doen wat we thuis ook altijd deden: de cavia begraven.

Lees ook: 5 tips voor verhuizen met kinderen

Wat is dood?

Een kind van bijna 3 heeft nog geen besef van wat dood is, maar dat wist ik toen niet. Ik heb hem uitgelegd dat het hartje van de cavia niet meer klopte. De cavia was al heel oud. Misschien niet zo oud als mensen kunnen worden, maar voor een cavia was hij al een echte oude opa. Zo oud worden niet veel cavia`s. Het lichaam was op, het zieltje was naar de hemel gegaan en daar zat hij nu bij allemaal andere dieren die dood waren. Hij was gelukkig. Vast en zeker. Met heel erg veel worteltjes om hem heen.

Ik heb hem verteld dat we de cavia moesten begraven, dat we hem niet meer in de kooi konden houden. Hij bewoog niet meer en we konden nooit meer met hem knuffelen. En ja, ik was daar best een beetje verdrietig om en hij mocht dat ook zijn. Maar we moesten vooral denken aan de leuke momenten die we met onze cavia hebben gehad in al die jaren dat hij bij ons was geweest. Samen keken we naar het lichaam van de cavia en aaiden we hem.

Je overleden huisdier begraven

Mijn broer was die ochtend op visite en we besloten dan maar meteen de daad bij het woord te voegen. We pakten een schoendoos en een oude handdoek. We lieten mijn zoon de cavia zien. “Hij is dood, zie je? Nu gaan we hem begraven. Wil je nog iets in de doos doen?” Hij wilde een handvol brokjes in de doos gooien en een wortel. Stel je voor dat hij honger zou krijgen…

Mijn broer pakte een schep, zoonlief pakte zijn schepje en samen groeven ze een gat in de tuin. De doos werd er in gedaan, broer bedankte de cavia nog voor zijn gezelschap de afgelopen jaren en daarna gooiden ze het gat weer dicht. Hij draaide zich om en liep de schuur in. Zoonlief stond een beetje beduusd naar de tuin te kijken. Vervolgens pakte hij zijn schepje en begon te graven. “Nee, niet doen.” zei ik. “We hebben hem begraven.” Hij snapte het even niet. De cavia kreeg het zo toch koud? En wat als hij bang was in het donker? Opnieuw probeerde ik hem uit te leggen dat het hartje niet meer klopte, dat hij geen warmte of kou meer kon voelen en dat we dan een diertje moesten begraven.

Een sterretje aan de hemel

Die middag besloten we koffie te gaan drinken bij opa en oma. Even wat afleiding, want ik miste mijn cavia toch wel. Zoonlief leek zich ondertussen prima te vermaken met zijn speelgoed en geen aandacht meer te hebben voor zijn overleden vriendje.

“Nou, joh, wat vervelend dat jouw cavia dood is zeg!” zei opa die middag tegen mijn zoon. Zoonlief knikte en kroop op schoot bij opa. “Nou is hij een sterretje in de hemel.” ging opa verder. Verbaasd keek mijn zoon opa aan. “Nee hoor. Hij is terug gekomen. Ik heb hem met mama in een doos gedaan en in de grond gestopt. Zijn hartje klopt niet meer, nu kunnen we nooit meer met hem knuffelen. Speel jij met mij mee met mijn auto`s?” Dat was het. Op de peuterspeelzaal zei de leidster dat het inderdaad voor peuters heel simpel moet zijn.

Opnieuw een overleden huisdier in huis

Mijn zoon ging destijds gemakkelijk om met de dood, ik begreep er vrij weinig van. Mijn dochter was 5 toen de nieuwe cavia overleed. Het beestje was bijna 6 geworden, nooit ziek geweest en we hadden er wederom niks aan gemerkt. Op eerste pinksterdag vonden we onze Pluis dood in de kooi. Aangezien onze dochter iets ouder was, kwam het besef nu wel wat eerder. Dood was niet meer kunnen knuffelen, dood was nooit meer kunnen zien. Dat wist haar grote broer haar haarfijn uit te leggen. Het verbaasde me dat ik mijn verhaal, wat ik jaren eerder tegen hem verteld had nu terug hoorde.

Om het toch een plekje te kunnen geven werd er een tekening gemaakt. Een foto werd bewaard en zo kon er altijd even teruggekeken worden naar onze Pluis.

Mocht je een overleden huisdier hebben dan kun je er ook voor kiezen hem/haar te laten cremeren. De as kun je vrij snel bij het dierencrematorium ophalen en meenemen naar huis. Ook voor dieren zijn er tegenwoordig mogelijkheden om de as te bewaren in bijvoorbeeld dit as sieraad of deze urn voor dieren.

Laura

Mijn naam is Laura, bouwjaar 1982, getrouwd met de liefste van de wereld en moeder van 3.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *